insanlar ne kadar kötüleşebilirler anne ?
gerçek yüzünü bugün makyajları saklar…
anladım ne çektiğimi. tek bilecek yuttuğum haplar!
sevdim çok! öyle sandım anne… sevildiğimi sandım kullanılmışım!
kabul etmez bunu enerjim çalınmış benden.
her şeye rağmen affettim. affedildim…
hatta öyle bir geceydi gözyaşları içinde, itirafları dinledim meğer ben deli değilmişim!
konduramadığım için gezdim sokak sokak…
aldığım tek cevap “yok yere acı çekiyorsun” davran dedi benim gibi.
biraz flört et…
göreceksin geçicek tüm acıların dinicek…
nankörlük gördüm sadece midem bulanıyor anne…
hergün bir çiçek aldım.
hergün söyledim anne, onu ne kadar sevdiğimi…
sevilmediğini hissetmiş bide… birazcık uzak kalmıştım.
o tercihini yaptı anne… ama ben anlamıştım!
nasıl yapmaz gibi davranayım?
gitmesini söyledim anne! bizi fena harcadı anne!
kendine bunu nasıl yaptı? üç gün önce beraberdik…
son ilişkisini anlattı yüzüme bakarak anne…
çok normal gibi anne… çok normalmiş gibi anne…
iki yıla yakın nefes almadım, iki yakam bile kalmadı anne!
ben hep çocuk kalmıştım oysa neden bunu görmedi anne…
ben artık değerliyim dedi… neden değersiz hissettim anne?
demek ki benden çalınmış o mutlu kalsın yeter anne…
insanlar ne kadar kötüleşebilirler anne ?