İki koca yıl, kollarımda verdiğin o son nefesin ardından… Tam iki koca yıl geçti ve ben ancak yazabildim iki satır… Hayır! Çekip gittim sanma üstüne iki toprak atıp… Bugün yanına geldiğimde eminim gördün beni… Çünkü yanına geldiğimde eminim gördüm seni. Ağlayarak eve doğru yürürken çok düşündüm de… Biliyor musun? Hayatımda ilk defa üzdün beni… Kollarında parlayan bu gözler artık karanlık. Sen varken açan tüm çiçeklerinde solup sardı şimdi. Kolum kanadım kırık ve iyice daraldım, oysa kahkahaların dinmeyecek sanırdım… Bomboş uykuna kayıp doldurduğun sefer tasım. Ve her baktığımda beni beklediğin o balkondasın… Giderken gülümseyen son halinle aklımdasın. Farkındayım gerçek ama çok zor bunu kaldırması… Çekmecemde saklı hala o bembeyaz saçların… Sen gittiğinden beri hiç müziğin sesini açmadım.
Ellerim yazar ama çoktan kalktı cenazem… Hakkını helal et….
En çok sesini özledim, bir de beni senden dinlemeyi… Severdin dışarı giderken beni camdan izlemeyi.. Bir melek yüzsüzce gelip seni benden istediği gün hayır dedim, oysa alıp gitti dinlemeyip… Hala bu evde söylerken unuttuğun şarkılar. Affet, sana yazdığım ilk şarkı bu. Bana kızdığın ilk günkü kadar güçsüzüm bugün, bana kızdığın ilk günkü kadar suçlu… Hep beyazdı saçın sanki, hep temizdi kalbin. Artık yeter demiş gidiyordun ve çok yorgundu halin… Birden akşam oldu sımsıkı tuttum ellerinden, elveda der gibi gülümseyip tuttun ellerimden… Ölüm gözlerinden okunurken susardın bana, bense başucunda ateş solur susardım sana… Bilirim ilk göz ağrındım hep ve hep çocuktum daha, şimdi yaşlanıyorum sen hala canımsın kadın.
Ölüm nasıl kokar söyle? Sensiz beni yorar dünya, gelmezsen canım acır her gün seni sorar dünya
Ölüm nasıl kokar söyle? Yoksun diye uzar günler, her gün seni sorar dünya cevap vermem…
04.2014 / istanbul