iyi biriydim…

hayat toz pembe olsa kesin renk körü olurdum,
doktor bana bakıp eserinle gurur duy!
güzel cümleler bekleme büyülenip,
ben yalan söyleyecek kadar büyümedim.
20’sine kadar iyi biriydim…
sonradan öldüm,
ama iyi biriydim…
fazla abartıyorlar nefes almayı falan,
“nasılsın?” dediler…
dedim: “iyi bilirdim.”
hepinizden daha içten gülerdim oysa…
benim suçum yok siyahtan saklanamıyorsam.
bir şey dicem ama mutluluk muazzamdır bitinceye kadar!
yarın geç olacak bugün gülmemiz gerekir!
bugün gülmüyorsak, kesin dün kalp temizledik.
hayat basitti ellerimden tutmasaydı,
keşke mutlu etmeyi unutmasaydım…
bir gün denize bıraktı babam yüzmeyi öğrendim,
beni yüzüstü bıraktı biri üzmeyi öğrendim.
mutluluğu değil hep hüznü hak ettik…
keder tek dal sigaraysa ben hep pakettim.
beni unutmak akıl işi değildi,
bu yüzden hep delileri sevdim.
artık bana dokunan her yeri yaktım…
kabul etmem gerekir berbattım,
kötü biri olduk biz de özleyip.
artık beddualarındaki gizli özneyim…
dürüsttüm doğruydum, hoşa gittim,
emekleri umutları boşa gitti.
sevgi denen illet yüzümü güldürmedi,
ben de kimsenin yüzünü güldürmedim…
ben bir dala tutundum, o dal kırıldı…
ağaç bana niye küstün anlamadım?
ben bir ağaç yüzünden gidip tüm ormanı yaktım,
bu şair bu şiirinden utanmakta haklı…
“dertlisin kederi bırak.” diyorlar,
bıraksalar gülücem, bırakmıyorlar.
kurşun değilim öyle bakma,
kurusıkıdır kalbim atmıyor bak…
ölüm gibi gittin ama abartmayalım,
uzun zaman oldu gökyüzüne bakmayalı…
bazen yıldızlar bile unutur yolunu,
sakın boşluğa düşme uçurumun olurum…
öyle lanetliyim ki hatırıma ne dicen?
hangi omuzda uyursan uyu aklına gelicem!
ama diyemem “ellerimi bul.”
birçok kötülüğüm dokundu en büyüğü bu…
bunu hak etmedin ama hak edenler mutlu!
neden kötü biriyim ben bile unuttum.
ve artık cam gibi değil kan gibiyim; parçalansam kırılmıyorum.
keşke diyebilseydim: “gel terk edelim!”
hala biliyorken saçının her telini…
beni unut…
yapamam bu dansı,
seni üzen şairler utansın!