gelmelisin…

bir çocuk büyüttüm de çocukluğuna hayranım
şimdi sallıyor hayata beyaz bayrağını
epey değiştim yokluğun öğretiyor varlığını
doğru sandığımın aslında masal kadar dahi gerçek olmadığını
sorularına doğru şıkkı koymadığını
çok geç anladım
şimdi biraz buruk kalbim geçmişle sorunlarım var,
harabe olan gönle rağmen hala umudum var.
bir gün gelirsin…
belki değişir irademin hükmünün olmadığı kaderim ,
hüzün bahçemde bahçıvanım,
beni benden çıkar geriye sen kalırım.
bir gün değişir tüm gördüğün renkler,
o zaman anlarsın belki berraklaşırım!
ne kadar safsa aşkın o kadar büyük acın,
ne kadar gerçekse o kadar yükü taşır.
aşk ne kadar güçlü,
epey şey öğretti olmayışın!
benim pes etmemem, senin duymayışın,
benim koşmam, senin durmayışın,
benim cevaplamam, senin sormayışın,
ben bir sustum bin sen işittim…
varlığın bütün bu dünyaya eşitti,
ne güldüm yokluğunda ne ağladım,
bir özlem hissi vardı.
senninle doluydu sandıklarım,
seninle gidenlerim oldu güvendiklerim,
ya da güvenmediklerimdi güvendiğim dediklerim.
büyütmüştü bakışların beni,
ilk defa sorgulamıştım aşk denen şeyi.
sen olmasan bilmezdim yalnızlığı,
evet gerçekten bilmezdim özlemeyi!
her şey değişti ne aynı kaldı bak etrafımda,
hatta içimdeki ben beni bile duyamamakta,
duyarak sağır olduk bakar körler var her yanımda.
hayat çok boş geliyor bana sen olmayınca,
işte bu yüzden gelmelisin!